Łowczy z North York Moors
Andy Parker
Łowczy Andy Parker spędza życie zawodowe wysoko na wrzosowiskach, a jego psy przez cały rok muszą być w najlepszej formie, co sprawia, że gorące pochwały, jakie wygłasza pod adresem szlachetnej rasy clumber spaniel, są jest jeszcze bardziej wiarygodne:
Zdjęcie: Scott Wicking & Moorland Association
#closer2hunting
Andy Parker
„W tej chwili mam 11 clumber spanieli, a także kilka springer spanieli. W kwietniu i maju rozpoczynamy wiosenne liczenie pardw, żeby ustalić liczebność dorosłych par. Do ich szukania używam clumbery i springery – po dwa na raz. Kiedy psom udaje się wypłoszyć parę pardw, zaznaczamy na mapie miejsce, w którym ptaki zostały wypłoszone. Co roku zliczamy pardwy na tym samym obszarze, więc mamy porównanie z wynikami z poprzednich lat. W tym okresie zliczamy pardwy nawet 16 razy, po dwa razy dziennie – wczesnym rankiem i wieczorem, żeby nawet wiosną chronić psy przed przegrzaniem. Przedzieranie się przez wrzosy to ciężka praca, więc musimy bardzo uważać, żeby nie przemęczać psów w tym trudnym terenie”.
Głuszec potrzebuje wrzosów
Łowczy z North York Moors mówi dalej: „Liczebność populacji pardwy zależy od jakości wrzosów. Znajdujemy się stosunkowo blisko wybrzeża, więc czasami wieją tu przenikliwe północne wiatry, które powodują przemarzanie wrzosów; bywa, że jest to poważny problem. Niekorzystny wpływ ma również sucha pogoda o niewłaściwej porze roku. Pisklęta naszych pardw zazwyczaj wykluwają się w połowie maja, dlatego po przeprowadzeniu wiosennego liczenia par wykonujemy latem liczenie lęgów, żeby zorientować się, ile młodych wykluło się średnio każdej parze. Więcej niż sześć młodych na parę uważa się za dobry wynik, a wynik dwucyfrowy wskazuje na niezwykle udany sezon lęgowy”.
„Wszystko to odbywa się z pomocą psów, a kiedy płoszą dorosłą parę, patrzymy przez lornetkę (oczywiście SWAROVSKI OPTIK), żeby policzyć młode. Uzyskane wyniki mnożymy przez liczbę par i ustalamy średnią dla całego wrzosowiska. Przebywamy na wrzosowiskach przez cały czas – nie tylko przeprowadzamy wiosenne i letnie liczenie, ale też bacznie obserwujemy rosnące lęgi”.
UFAJĄC WĘCHOWI
Niektórzy łowczy wolą labradory, na popularności zyskują także inne rasy myśliwskie (psy gończe, legawce i aportery), ale zdaniem Andy’ego żaden pies nie może się równać z clumber spanielem. „Gdy idziemy w nagance, psy muszą przedzierać się przez sięgające kolan wrzosy nawet przez pięć kilometrów, a zdarza się, że pędzenia odbywają się pięć albo sześć razy w ciągu dnia. Dla psów to bez wątpienia ciężka praca. Ale szczerze mówiąc, myślę, że właśnie w takich sytuacjach clumber spaniele pokazują, na co je stać. Używają nosów, żeby w sprytny sposób oszczędzić siły, i moim zdaniem najlepiej sprawdzają się na wyżynach. Zamiast po prostu centymetr po centymetrze przeszukiwać cały obszar, ufają swojemu węchowi, który prowadzi je dokładnie tam, gdzie są pardwy. Springer spaniele słyną z ogromnej energii i są wspaniałymi psami. Ale często się zdarza, że w połowie pędzenia tracą entuzjazm i dopada je zmęczenie, bo zmarnowały mnóstwo sił, obwąchując każdy skrawek ziemi”.
„Gdy naszym zadaniem jest aportowanie, trzymamy się z tyłu, z dala od stanowisk strzeleckich. Leżymy ukryci wśród wrzosów, a psy muszą się zachowywać spokojnie. Gdyby usiadły i stały się widoczne na tle nieba, pardwy pędzone w kierunku myśliwych mogłyby je zobaczyć i spłoszyć się. Zbieramy postrzałki podczas pędzenia, a potem przeszukujemy wrzosowisko w poszukiwaniu strzelonego ptactwa, dochodząc aż do skalnych stanowisk, na których stali myśliwi. Moim zdaniem clumber i springer spaniele są jednakowo skuteczne w roli aporterów. Clumber spaniele świetnie podejmują trop, gdy uda im się zwęszyć ptaka na wrzosowisku. Są w stanie trzymać trop przez 200 czy 300 metrów, nie rozpraszając się. Gdy podążają za tropem, nic innego się dla nich nie liczy, i muszę przyznać, że bywają pod tym względem bardzo uparte. Ale ostatecznie to dzięki temu wykonują swoje zadanie. Uwielbiam pracę z psami w tym pięknym, choć trudnym środowisku. Bez nich na pewno nie dałbym sobie rady”.
O AUTORZE:
Will Hetherington
Will Hetherington
jako dziennikarz zajmuje się tradycyjnymi brytyjskimi sportami od 22 lat. W latach 2004-2017 był redaktorem Shooting Gazette, a obecnie jest niezależnym dziennikarzem i pisarzem. Jednym z jego głównych zajęć jest praca w Gundog Journal, wydawanym przez Fieldsports Press popularnym dwumiesięczniku poświęconym psom myśliwskim. Mając stale u boku dwa wierne labradory, świetnie rozumie, jak wspaniałymi towarzyszami są psy ras myśliwskich – zarówno w polu w pogoni za ptactwem, jak i domu, podczas odpoczynku przy ogniu trzaskającym w kominku.
